پاسخ درباره شمر بن ذی الجوشن چگونه کشته شد و قبر او کجا است؟

-مـي دانـيـم آزمايش براي اين است كه اشخاص يا چيزهاي مبهم و ناشناخته را بشناسيم واز ميزان جهل و ناداني خود بكاهيم خوب خداوندي كه با علم بي پايانش از اسرار همه چيز و همه كس آگاه است چرا امتحان مي كند مگر چيزي بر او مخفي است ؟(0)

-اگر آزمايش الهي براي پرورش است انبياء كه انسانهاي كامل هستند چرا آزمايش مي شوند ؟(0)

-بهترين راه براي موفقيت در آزمايش هاي الهي چه چيزي است ؟(0)

-خـداونـد در قرآن مجيد مي فرمايد : آن كس كه مرگ و حيات را آفريد تا شما رابيازمايد كه كدام يك از شما بهتر عمل مي كنيد .
(1) در ايـنـجـا سوال پيش مي آيد :تنها كسي نياز به امتحان دارد كه از وضع و سرانجام كار آگاه نـبـاشـد ; خداوندي كه آشكار و پنهان براي او يكسان است و چيزي در آسمان و زمين بر او مخفي نيست چه نيازي به امتحان بندگان خود دارد ؟(0)

-لطفاً جهت آشنايي بيشتر باآستان قدس وخدمات اين دستگاه مبارك اطلاعاتي كه ميتواند دراين خصوص مراكمك كند برايم ارسال فرماييد(0)

-در قرآن اشاره به آسمانها و زمينهاي هفتگانه شده منظور چيست ؟(0)

-شـهب پيش از اسلام بود با آنكه از آيه قرآن معلوم مي شود كه در عهد پيغمبر صلي اللّه عليه و آله و سلم تازه ظهور كرد براي راندن شياطين و ابطال كهانت ؟(0)

-شهب چه ارتباط با كهانت و منع شنيدن صوت از اهل آسمان دارد ؟(0)

داغترین ها

-آيا ممكن است روزي آب درياها نابود گردد؟
(0)

-2- «شيخ» و «آخوند» به چه معناست ؟
3- چرا سمتهاي كليدي را به شيخها مي دهند ؟(0)

-اگر آزمايش الهي براي پرورش است انبياء كه انسانهاي كامل هستند چرا آزمايش مي شوند ؟(0)

-بهترين راه براي موفقيت در آزمايش هاي الهي چه چيزي است ؟(0)

-در قرآن اشاره به آسمانها و زمينهاي هفتگانه شده منظور چيست ؟(0)

-شهب چه ارتباط با كهانت و منع شنيدن صوت از اهل آسمان دارد ؟(0)

مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.

کد مطلب:55526 پنج شنبه 23 فروردين 1397 آمار بازدید:234

گنجینه پرسمان » متفرقه

پاسخ درباره شمر بن ذی الجوشن چگونه کشته شد و قبر او کجا است؟

پرسش :

شمر بن ذی الجوشن چگونه کشته شد و قبر او کجا است؟

پاسخ:

چگونگی کشته شدن شمر و عاقبت کار او در کتاب‌های معتبر تاریخی، با کمی تفاوت بیان شده است که در ذیل به‌طور خلاصه نقل می‌شود:

مختار، غلام خود را که نامش «زربى» بود، به جست‌وجوى شمر بن ذى الجوشن فرستاد. شمر به یاران خود گفت: «از من دور شوید تا شاید او به این سبب به من نزدیک شده و او را از پای در آورم». زربی نیز دلیر گشته و به سمت او رفت و شمر به او حمله کرده و بعد از کشتن او، به سمت محلی به نام «ساتیدما» و از آن‌جا به سمت «کلتانیة» که در کنار فرات بود، گریخت. در آن‌جا شخصی ناشناس را دید و بعد از درگیری با او، به او فرمان داد: «باید نامه مرا به مصعب بن زبیر برسانی». آن شخص نامه را گرفت و به بصره برد. در بصره ابو عمره که از یاران مختار بود، در پاسگاه براى نگهبانى اقامت داشت و مراقب لشکر بصره بود. این شخص ناشناس در آن‌جا شخصی را دید و از ظلمی که از سوی شمر بر او رفته بود شکایت کرد تا این‌که یکى از افراد لشکریان ابو عمره، به نام عبدالرحمن بن ابى الکنود رسید و نامه شمر را دید. عبدالرحمن از آن پیک پرسید: شمر اکنون‏ کجا است؟ او هم نشانی مکانی که شمر را دیده بود به او داد. عبدالرحمن، گروهی را به سوی او فرستاد. عده‌ای از یاران شمر به او گفتند بهتر است از این منطقه کوچ کنیم؛ زیرا از مردم این‌جا می‌ترسیم. شمر گفت: «تمام اینها از روى ترس و وحشت آن دروغ‌گو (مختار) است! به خدا سوگند تا سه روز دیگر من از این منطقه دور نخواهم شد». در این هنگام، صداى پای اسب‌ها را شنیدند. یاران شمر خواستند برخیزند که سواران، تکبیرگویان خانه را محاصره کردند. یاران شمر پیاده گریختند. شمر در حالی‌که روپوش خود را بر تن پیچیده و تن را بدان پوشیده بود برخاست. او مرض برص داشت و بیماری برص از بالاى روپوش نمایان شد. شمر خواست که با آنها بجنگد، ولی آنها فرصت پوشیدن لباس و یا برداشتن اسلحه به او ندادند، تا این‌که عبدالرحمن بن ابى الکنود او را کشت و جسد او را برای سگ‌ها انداختند.[1] طبق برخی نقل‌های دیگر، شمر را ابوعمره کشت،[2] یا آن‌که بعد از زخمی‌کردنش، او را نزد مختار برده و مختار گردنش را زد.[3]

با توجه به آنچه بیان شد و دیگر نقل‌های تاریخی؛[4] اگر جسدی از شمر باقیمانده باشد یا در همان منطقه «کلتانیه» و یا در گوشه‌ای از کوفه مدفون شده است.

[1]. ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 4، ص 236 – 237، بیروت، دار صادر، 1385ق.

[2]. معجم ‏البلدان، ج ‏4، ص 476، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، 1995م.

[3]. طوسى، محمد بن الحسن‏، الأمالی، ص 244، قم، دار الثقافة، چاپ اول‏، 1414ق.

[4]. ر. ک: طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج ‏6، ص 52 – 53، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق؛ زرکلی، خیر الدین، الاعلام، ج ‏3، ص 176، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، 1989م.